Nieuws uit Costa Rica

Eindelijk weer wat nieuwe berichten op ons blog. We zijn wat langer in het kustplaatsje Samara blijven hangen, omdat het zo’n superrelaxte plek is (wie zin heeft in een tropische onderbreking van de Nederlandse herfst: boek een trip zou ik zeggen). En nee, we zijn niet veel op internet geweest. We hadden het té druk met Spaans leren, surfen, yoga, mountainbiken, dansles (ja, zelfs dat is gelukt hier: op blote voeten, in een open ruimte waar de wind doorheen kan), relaxen in de aanwezige hangmatten en verse fruitsmoothies drinken. Maar hieronder dan toch een paar nieuwe verhaaltjes.

Coco-nuts

Afgekeken van een paar lokale jongens: kokosnoten pikken uit een boom. Als je ze crasht tegen een boom of paaltje, kun je zo het vocht eruit drinken: lekker! Of nog lekkerder: neem ze op je gehuurde mountainbike mee naar het hotel en leg ze in de koelkast. Na een paar uur heb je heerlijk koud kokoswater.

Aapjes

Rumoer buiten. We worden wakker uit onze siësta (sorry, harde werkers in Nederland, maar dat hoort erbij hier) en lopen de veranda op: aapjes in de bomen bij het hotel! Kijk wat lief: daar zit er eentje te eten, daar een vrouwtje met een jonkie en daar één… met eh… heel grote ballen?

Tico-time

Als Tico’s (bijnaam voor Costa Ricanen) met elkaar afspreken, kan het rustig een half uur of drie kwartier later worden. Als vrienden om 20 uur afspreken voor een partijtje voetbal, is de kans groot dat de ‘partido’ pas om 20.45 uur begint. Tico-time, noemen ze dit. Bij ons zou de eerste helft dan al voorbij zijn….
Maar! Dit geldt alleen voor vrienden en in de vrije tijd. Bij afspraken die een formeler of zakelijk karakter hebben, zijn de Tico’s heel stipt. Zo krijgen we, nadat we een keer tien minuten later de klas binnenkomen, te horen dat de les morgen om acht uur begint, en punto (precies). En staat Jessie, onze surfleraar stipt op tijd met twee gewaxte boards voor onze eerste surfles. Twijfel je of een afspraak formeel of informeel is, dan kun je gewoon vragen: “Eight o’clock, or eight o’clock Tico-time?” Is het het laatste, dan weet je dus dat je je niet hoeft te haasten.

Surfing, surfing… golfsurfing

Au. Au, au, auch. We worden wakker en proberen ons te bewegen, maar dat lukt nauwelijks: we hebben het gevoel alsof we in elkaar zijn gebeukt. En dat zijn we ook, gisteren, door een paar Costa Ricaanse golven. Wat we nu voelen is de erfenis van onze eerste golfsurfles. Stephan ging overigens supersnel. Al na een paar runs kon hij staan op de plank, een kwartier later pakte hij al peddelend zijn eerste eigen golf en binnen het uur kon hij al zittend in evenwicht blijven een golf uitzoeken, omdraaien, peddelen en staan! Superstoer en hij kreeg dan ook van alle kanten complimenten! De foto hierbij is overigens niet representatief, want hij heeft veel betere runs gehad. Maar het blijkt óók een kunst om op het juiste moment te fotograferen in deze golven: als je van je voeten wordt geslagen lijkt het alsof je in een op hol geslagen wasmachine bent beland. Nog even oefenen dus. Op het fotograferen in het water én op het surfen zelf, want dat ging minder goed (twee uur surfen leverde me op: een gekneusde bont en blauwe pink, twee geschaafde kleuterknieën, een afgerukte teennagel (eerlijk is eerlijk: die was al een beetje wiebelig, maar toch), een kwallen'beet' (lijkt op een brandwond) en een halve whiplash toen ik vergat mijn hoofd te draaien voor een golf. Maar goed, we gaan door. Nog 335 dagen om het te leren. Ongeveer.

In de klas

In de klas
In ons klasje voor Spaanse les zitten ook de Canadese Nika en twee super-Amerikaanse meiden: Cassey en Stacey. De laatste twee gebruiken te pas en te onpas het word ‘love’ – en dan in z’n meest uitgerekte vorm.
“Were are you guys from?”
“The Netherlands”
“What is it that you speak?”
“Our language you mean? It’s Dutch.”
‘O I just loooooooove Dutch!” (we hebben op dat moment nog geen woord Nederlands gesproken)
Ook spreken ze de meeste zinnen en delen ervan uit als een vraag. Zo wist Stacey op een gegeven moment niet wat ‘cielo’ (hemel, lucht) betekende, dus docent Nelson hielp haar door te zeggen: “El cielo es azul’ (de lucht is blauw). “Oooo, the sky is blue? Well…? Technically…? It’s noooot….? (het is bewolkt op dat moment) But I’ll take your wordt for it…? Het is alsof ze zo uit een Amerikaanse highschool film komen, met het verschil dat ze in levenden lijve voor ons zitten.

A piece of paradise

O yeah! Zon, zee, strand, zoete piñas (ananassen), verse papajas, kokosnoten direct uit de boom en superlekkere fruitcocktails. Dit is het betere relaxen. De campus van Intercultura in Samara ligt direct aan het strand. En ook al hadden we dat al gelezen op de internetsite, we zijn blijkbaar zo gewend aan brochuretaal (‘kamer met zeezicht’ betekent meestal: ‘als je over de balkonrand hangt en je nek verdraait in een onmogelijke hoek, zie je een streepje blauw’) dat het een prettige verrassing is. Aan het strand is hier blijkbaar ook echt aan het strand. Na onze Spaanse les in de ochtend slenteren we dan ook direct op onze slippers tussen de palmbomen door het strand op, gaan relaxen in een hangmat, leren wat in de schaduw van een palmboom of gaan surfen (daarover in een ander stukje meer). We konden ook hier in een gastgezin zitten, wat ontzettend goed is voor je Spaans, maar we kiezen ervoor om deze week in een hotel door te brengen en dat is wel erg fijn: een ruime kamer, een overdekte veranda met houten stoelen, een zwembad voor de deur en een weelderige tuin waar we soms aapjes zien.