Tot binnenkort!

We duiken een poosje onder bij Rancho Burica, een onderkomen van een groepje Nederlandse surfenthousiastelingen, aan de Pacific zuidkust van Costa Rica. We gaan er (proberen te) surfen en anders in ieder geval veel relaxen. Wie geïnteresseerd is, kijk op www.ranchoburica.com. Iedereen weer hartelijk bedankt voor alle leuke reacties, via e-mail of op het blog. Er is geen internet en geen telefoon op de rancho, dus: tot in Panama, onze volgende bestemming!

De ultieme flexibele werkplek

Met een groet aan alle KPN-collega’s…

Waterpret

Snorkelen en zwemmen. En onze Olympus Mju 1030 even uitproberen onderwater.

Puerto Viejo

Het is mijn droom: een huisje met een veranda, compleet met hangmat en schommelstoel. En je hebt het hier in en rond Puerto Viejo overal! Wat een fijne plek!

De grote trek

We staan op een berg in de jungle en genieten van het uitzicht op de Caribische Zee in de verte, tot we ineens omhoog kijken en zien dat de lucht vol is met roofvogels. Geluidloos glijden ze met duizenden door de lucht, allemaal op weg naar een doel dat hun instinct hen ingeeft. Onze buurman in Puerto Viejo, een bioloog en natuurfotograaf, had ons er al op geattendeerd: als jullie willen, kun je hier nu iets spectaculairs zien. Duizenden valken en andere roofvogels zijn op dit moment bezig met hun trek en ze volgen allemaal een windtunnel precies boven deze berg. De ene dag zie je ze, de andere niet. We hebben geluk en kijken een half uur onafgebroken naar boven: het zijn er duizenden en duizenden en in de verte komen er nog meer.

Caribische kust

“Grass!” Huh? Gras, waar? Ik zie alleen maar palmbomen. Tot de volgende local langskomt en sist ‘Want grass?’ O ja, dat is waar, we zijn nu aan de Caribische kust in Costa Rica en daar doen ze meer om te relaxen dan alleen yoga en fruitcocktails (die hier trouwens goddelijk zijn). Veel meer rasta’s hier ook dan aan de Pacific coast, Bob Marley die uit de luidsprekers schalt en… ja hoor, ze bestaan nog: hippies. Al met al is het een relaxt sfeertje. Terwijl het in de rest van Costa Rica regenseizoen is, is het in de Caribe del Sur ‘verano’ (zomer) in september en oktober. Zon, mooie blauwe baaitjes aan de Caribische Zee, fijne stranden en jungle die direct achter het strand begint. Hier kunnen we het best een poosje uithouden, wat we ook doen. We wisselen het maken van een reportage af met wat relaxen op het strand en yoga, dat hier overal wordt gegeven. We slapen in een paar fijne huizen, waarvan één middenin de jungle (best spooky ’s nachts). Een van de avonden brengen we door met Arnoud en Martijn, twee Nederlanders die Costa Rica per motor doorkruisen. Ze maakten deel uit van een groep van vijftien vliegeniers en technici bij de marine die de hele wereld overreisden en vlogen met een van de Orion-vliegtuigen. Ze vertellen over de jacht op Russissche onderzeeërs bij IJsland en op drugstransporten over zee vanuit Colombia. Het is net een avonturenboek.

Waterval La Fortuna

Twintig minuten hiken naar beneden (en het dubbele later weer terug naar boven). De beloning is het uitzicht op een mooie waterval, met een ijskoud zwemmeertje aan de voet om af te koelen..

Gifkikker

Veel kikkers hier, die met de zwarte pootjes is – zover we begrepen hebben – de pijlgifkikker. Ze eten mieren en termieten en met het zuur van deze insecten produceren ze gif, dat de indianen vroeger gebruikten om hun pijlpunten mee in te smeren.

Leguaantje...

Of iguana in het Engels.

Skywalk in Monte Verde

Tussen de boomtoppen door lopen over hangende bruggen op zo’n veertig meter hoogte in de jungle: een leuke ervaring. Om er te komen moeten we met onze mini-4x4 (Suzuki Jimny) een paar uur over bergweggetjes hobbelen. Het is al donker en de regen komt met bakken naar beneden (het heet niet voor niets regenwoud). De vering van het voertuigje is bijzonder stug, zodat we alle kanten op geschud worden. Als je de radio wat harder wil zetten en je weet de juiste knop een slinger te geven, ben je al een held. Uiteindelijk doen we er vijf uur en zo’n 270 kilometer over, om vervolgens via de gps te ontdekken dat we hemelsbreed zo’n twintig kilometer van ons hotel van gisteravond zitten (bij vulkaan Arenal). Maar ja, daar hadden we aan drie verschillende mensen gevraagd of we het stippellijntje op de kaart van Arenal naar Monte Verde konden volgen, vol vertrouwen wijzend naar onze mini-4x4, maar we kregen alleen een meelijwekkend nee-schudden als antwoord, met een minzaam lachje naar onze stoere Jimny. Regenseizoen, overstromende rivieren die je moet crossen, nee, dat zou dat speelgoedautootje echt niet halen.

Lava kijken

Vulkaan Arenal, in het noorden van Costa Rica, is echt een klassieker zoals je vaak op plaatjes ziet. Een driehoek die ineens opduikt in het landschap, met een rokende krater op de top. We komen in het donker aan en hebben geluk: het is helder weer en we zien de smeulende lava van de top af glijden. De vulkaan was inactief tussen de dertiende eeuw en zestiende eeuw, maar kwam in 1968 met een aardbeving pas weer echt tot leven. Sindsdien rommelt hij elke dag en wordt er regelmatig een uitbarsting waargenomen. We overnachten in Linda Vista Hotel en zoals al eerder gezegd, ze doen hier niet aan brochuretaal: als er staat dat je kamer uitzicht heeft op de vulkaan, staat er ook een vulkaan voor je raam. Met de gordijnen open hebben we ’s nachts elk moment dat we even wakker worden uitzicht op de stromende lava, een magisch gezicht.

Off day (eentje maar)

Wat we niet leuk vonden aan vandaag (di 7 oktober):
- De buschauffeur die zijn middelvinger naar ons opstak. We zaten koud vijf minuten in ons gehuurde 4x4’tje van Samara naar vulkaan Arenal, toen we met 80 km per uur een brug naderden. Ernaast zagen we in een flits een bord met ‘Cedo el paso’. Mmm ‘el paso’ = ‘de voorrang’. Maar cedo hebben we niet gehad op onze Spaanse les. Het meest logische is waarschijnlijk – middelvinger van tegemoetkomende buschauffeur – ah, inderdaad: ‘ceda’ betekent ‘verleen’. Maar toen waren we al midden op de smalle brug.
- De regen. Ja, we weten dat het regenseizoen is. Maar héél de dag?
- De uitlaatgassen. Acht uur op de Costa Ricaanse ‘snelweg’ en we zijn rijp voor een 10-daagse detox.
- Op de radio alleen lovesongs uit vervlogen tijden met als hoogtepunt meerdere keren ’Twenty four years I’ve been living nextdoor to Alice’. Het origineel. Zodat je er elke keer naastzit met ‘Ellis? Who…?’