“Bueno viaje?” O eh, welkom zeker, nou: bedankt, eh Gracias! “Non: bueno viaje?” De man die ons ophaalt maakt een gebaar van een landend vliegtuig. O, hij vraagt of we een goede reis hebben gehad. Si, bueno viaje, gracias. ‘Wat leuk’, denken we, hij probeert ons een beetje in de stemming te krijgen. Maar het is al laat, we hebben een lange reis achter de rug en we hebben zoiets van ‘die Spaanse les komt maandag wel, laten we nog maar even Engels praten, nu het nog kan. Dus vraagt Stephan “how far is it to Heredia?”. Het antwoord, “No hablo inglès”, doet ons het ergste vermoeden en terecht. Worstel en kom boven: we doen dit motto eer aan deze week. Vooral het eerste deel dan, want of we ooit boven zullen komen? Het voelt als een totale onderdompeling in de Costa Ricaanse cultuur en taal. Hingen we zaterdagochtend nog happy achter onze Starbucks-koffie in Los Angeles, diezelfde avond zitten we met onze Spaanstalige gastmoeder op de bank naar de lokale versie van Dancing with the Stars te kijken. Ook voor haar geldt: No habla inglès! Maar praten doet ze wel: veel en snel. Waarbij ze ons regelmatig afwachtend aankijkt totdat we met si of no antwoorden, of haar laatste woorden instemmend herhalen. Al naar gelang waar we denken goed aan te doen. Pfff, vermoeiend hoor, Costa Rica.
1 opmerking:
Stephan en Linda,
Ik geniet van jullie spannende verhalen! Jullie maken nog eens iets mee! Nog veel plezier/ ervaringen/niet al te veel ontberingen, en een groet van nuncle Adrian from Loenen a/d Vecht
Een reactie posten