Geen dansles

Sta ik hier. Een kwartier te laat (les nummer zoveel: lunch neemt hier meer tijd in beslag dan een boterham met kaas in Nederland), in mijn eentje voor een grote glazen deur, terwijl er binnen naar me wordt gewenkt. Shoot, iedereen kijkt naar me, nu kan ik niet meer terug. Ik kijk om, naar Ariana uit Canada. Maar waar ze net nog was, zie ik nu een lege plek. Ik vind haar om de hoek, uit beeld van de klas. Ik sis naar haar:
“Come on, you were going to come too!”
“No, I can’t!”
“Why not?”
“Because I am shy…”
Ja hállo, ik ook, maar toch sta ik hier. Intussen sta ik zelfs al in de zaal, binnengepraat door de overenthousiaste dansleraar (Stephan heeft zich op het laatst heel wijs uitgeschreven: huiswerk te doen!). Ik roep Ariane’s naam en nog een keer wat harder, zodat iedereen omkijkt naar de deur en Ariane wel tevoorschijn moet komen. Ah, daar is ze. Er blijken vijf ladies te zijn en buiten de dansleraar nog één lokale jongen, een meneer die niet onprettig is om naar te kijken. Ineens komt een gedachte bij me op: wordt die jongen ingehuurd om te dansen met Europese en Noord-Amerikaanse studenten? Is dat niet een beetje genant? Misschien denk ik er nu te veel bij na. Maar toch, het lijkt erop of hij er is om het de studentes naar hun zin te maken… (Niet bij nadenken, iedereen heeft het naar zijn zin en iedereen is vrolijk, dat is het belangrijkste toch?). O god, de moves hier zijn veel intiemer dan op elke dansles die ik ooit eerder heb gehad. Billen tegen kruis, voeten uit elkaar, arm om hals, arm om middel, hoofd tegen borstkas. Toegegeven, je leert in één keer de vertaling van een hoop lichaamsdelen in het Spaans, maar ik geloof niet dat ik hier al aan toe ben…. Ik pak mijn bolso (tas) en ren (beheerst, vind ik) naar de deur, terwijl ik een onsamenhangend brei aan net geleerde Spaanse woorden spui: tiempo, tarde etcetera, en een paar keer Stephan. De dansleraar is een tikje ontsteld en roept dat ik gewoon even moet wachten, dat ik zo aan de beurt ben. Nou, dat dacht ik dus juist niet. Gelukkig heeft hij zijn danspartner in zo’n houding dat hij haar niet los kan laten en een paar seconden later sta ik buiten. Opgelucht ademhalend. Dit was een beetje veel Latijns-Amerika voor mijn tweede dag in Costa Rica. Misschien doe ik volgende week nog een poging.