Mama de la Casa

Deze eerste week zitten we in een gastgezin, bij mama Carmen, een superlieve, goedlachse vrouw die geweldig voor ons kookt (dat krijg je als je aangeeft dat je lekker eten belangrijk vindt: dan plaatsen ze je bij de kooklerares van de school, jippie!). Natuurlijk is er een heleboel anders dan in Nederland, maar ondanks de taalbarrière gaat de communicatie met haar goed. Met handen, voeten, een snel aangeschaft woordenboek Engels-Spaans en haar vertaalcomputertje lukt het allemaal best. We gaan zelfs met Carmen en haar vriend naar de film Mama Mia, waar wij op heel andere momenten lachen dan de rest van de zaal, omdat we de Spaanse conversaties niet verstaan en meer op mimiek en actie letten. Drie van Carmens kids zijn al het huis uit, begrijpen we. Alleen dochter Milena woont nog thuis. Verder zijn er twee honden: Huevos, een schat van een dier, en het kleine mormeltje Lulu, waar we nog niet eens met één vinger naar hoeven te wijzen en het begint al te grommen. Vaak weten we niet eens waar het beestje is, totdat Carmen opstaat uit haar televisiestoel en blijkt dat het al die tijd bij haar zat, als een zakdoek tussen de kussens gefrommeld.