Hiken in Bryce

Hiking boots, zonnebrand, twee liter water, pleisters voor je weet maar nooit, camera’s en een windjackje. We zijn klaar voor onze eerste hike van deze wereldreis, door Bryce Canyon. Van nature zijn we niet zo van die hikers, maar we hadden bedacht dat dit wél een leuke manier is om veel te zien tijdens de wereldreis en op plekken te komen waar je met de auto niet bijkomt. En we zijn het inmiddels leuk gaan vinden. Als we bij de trail aankomen die we uit hebben gezocht, blijken we een beetje te goed voorbereid te zijn, met onze gps en rugzakken: er zijn zelfs mensen bij die op slippers lopen. Nou ja, ook al lopen we misschien voor lul met die hiking boots, ze lopen wél lekker, zeker bij klauterpartijen bergopwaarts op rotsachtige paadjes, waar die slippermensen dan gelukkig wel weer moeite mee hebben. Maar eerst dalen we de canyon af, zigzaggend, steeds dieper de schaduw in, tot we op de bodem staan. We lopen tussen de grillig gevormde rode rotsen door, hoodoo’s genaamd, die zijn ontstaan door honderdduizenden jaren van erosie, water en ijs. Zo zijn de meest bizarre pilaren ontstaan. Ligt het plateau van Bryce Canyon op ongeveer 2500 meter, op het diepste niveau in de canyon zijn we 230 meter gedaald (is onze gps hier niet nodig vanwege de nauwkeurige bewegwijzering - laat dat maar over aan de Amerikanen – het is wel handig om te zien hoeveel we gedaald of gestegen zijn). Tussen de hoodoo’s staan Pondorosa Pine Trees, waarvan de bast ruikt naar karamel en vanille, hebben we gisteren geleerd van ranger Linda Brown. Kijkt er niemand? Even ruiken dan. Inderdaad! Alsof je een snoepje uitpakt! “Some of them are really great sniffers”, had ze al gezegd. We gebruiken onze lunch op een omgevallen boomstronk en worden meteen belaagd door twee eekhoorns, die er hun taak van hebben gemaakt om zoveel mogelijk toeristen van zoveel mogelijk lekkers te ontdoen. Helaas, van ons krijgen ze niets, dankzij waarschuwingen van ranger Linda: in de winter komen hier nauwelijks bezoekers, waardoor dieren die het af zijn geleerd om hun eigen voedsel te zoeken, het niet redden. De eekhoorns vinden ons duidelijk irritante betweters. Stelde de wandeling tot nu toe weinig voor qua zwaarte, de weg terug de canyon uit is ZWAAR! Pas als ik chili con carne op heb op de veranda van Sunrise Point, ben ik weer op adem. Lekker douchen, vuurtje stoken, worstje grillen, sterren kijken (Bryce Canyon is één van de donkerste plekken op aarde) en naar bed! Ook al is het brandgevaar vandaag hoog en worden er overal om ons heen fikkies gestookt, toch hoeven we niet bang te zijn dat de boel plat brandt: om ons heen kampeert de halve brandweerbrigade van Utah, compleet met brandweerwagens. Of is dat juist een fout teken…