We got towed

Een lege parkeerplek! Normaal zouden we daar blij om zijn, zeker in een grote stad als San Francisco. Maar nu niet. Want op die plaats stond onze auto gisteravond. Sterker nog: Stephan zag hem 50 minuten geleden nog, toen hij nieuwe munten in de parkeerautomaat gooide, waarvoor hij speciaal zijn wekker had gezet. Wat is er in de tussentijd gebeurd? En waar ging het fout? Het plan was om de auto drie dagen aan de rand van het centrum te zetten, waar parkeren gratis is, een half uur met de bus van het hostel. Maar we ontmoeten hier Stephans ouders en nemen ook afscheid van ze voor een jaar. Omdat ze buiten San Francisco zitten, en omdat we daarnaast zoveel mogelijk tijd van onze twee dagen in San Francisco door willen brengen in plaats van in de bus van en naar de auto, besluiten we toch bij het hostel in het centrum betaald te parkeren. De laatste dag zouden we vroeg weg gaan en we hadden uitgedokterd (alle drie de bordjes gespeld), dat we de auto de laatste nacht van 7 uur ’s avonds tot 7 uur ’s ochtends gratis voor het hostel konden parkeren. Daarna betaalden we per uur in de parkeermeter. Geen probleem. Toch? En toch staat onze auto er niet meer. De bewaker van de parkeergarage tegenover ons hostel (waar we de afgelopen dagen geparkeerd hebben) geeft uitsluitsel: “The red mini-van is yours? You got towed man.” Een wandeling dwars door de stad, een bezoekje aan de towing-maatschappij en het politiebureau, drie uur en heel veel dollars later hebben we Slurpie weer terug. Stephan kan met zijn oprechte vraag ‘vertel me nu eens wat we verkeerd gedaan hebben’ op het politiebureau gelukkig twee boetes à 115 dollar in totaal wegpraten, eentje voor het niet goed zetten van de wielen, een regel hier in San Francisco. En een omdat we geen commercial vehicle zijn (dat stond op het vierde bord, niet zichtbaar vanaf de stoep). Blijft over een rekening van 244 dollar voor het wegslepen, daar kunnen ze helaas niets aan doen…