Caving

Mmmm, het is dat ik weet dat Elfie en Marike (die we in ons hostel hebben ontmoet) eergisteren samen deze grotten in zijn gegaan er enthousiast over waren, anders had ik misschien wel rechtsomkeert gemaakt. Want het woord dat bij me opkomt als ik de achter grote rotsblokken verscholen lager gelegen ingang zie, is: ‘Waarom?’ Waarom zouden we over manshoge, natte, glibberige rotsen naar beneden klauteren om een donkere grot in te gaan? Nou ja, je moet alles een keer proberen. Caving, het is met een helm, een hoofdlampje en niet al te veel kleding (want binnen is het nat) een stel vochtige grotten ingaan en daar klauteren, rondlopen, kijken en vies worden. Onze uitrusting hebben we geleend van Jon en Junto, de eigenaren van Little Earth Lodge, waar we slapen. Je mag uit veiligheid het grottenstelsel niet alleen in, vandaar dat soloreiziger Andy uit Engeland bij ons is aangesloten. Na hevige regenval is het niet aan te raden ondergronds te gaan vanwege flash floods, waarbij de grotten in snel tempo kunnen volstromen. Het miezert nu alleen, dus volgens de adviezen van de locals zijn we veilig. We klauteren met hulp van handen en voeten over rotsen en waden door ondergrondse stroompjes, waar we een paling aan onze voeten voorbij zien schieten. Het is nu ook duidelijk waarom een hoofdlamp een goed idee is: je hebt alle vier je ledematen echt nodig, een zaklamp zou letterlijk niet handig zijn. Als we onze hoofdlampjes uitdoen en het hele plafond van één van de grotten als een donkere sterrennacht is bezaaid met glimwormpjes is het wel erg mooi. We hebben besloten om Ivy Cave tot de helft te lopen, daarna komt het ijskoude water namelijk tot je middel. Aangezien we vandaag nog een paar honderd kilometer moeten rijden, houden we onze kleding liever droog. Andy wil zijn tocht wel afmaken. We checken de tijd en spreken af dat we elkaar bij de ingang weer zien. We wachten nog even terwijl hij in het donker verdwijnt. De akoestiek is prima in de grotten. “Do you see the exit Andy?” “No, not yet” “Do you want to go on?” “Yes” “Oke, we are turning back now, see you at the entrance!” Na een minuut of tien zien we daglicht boven ons en nog eens tien minuten later staan we weer buiten. Eenmaal daar hoeven we niet lang te wachten: Andy komt er aan met een brede grijns op zijn gezicht in een tot zijn middel kletsnat shirt. Good for you Andy!