4:45 uur. De wekker gaat. O mèn! Het is veel te vroeg. Welke gek heeft dit bedacht… Maar we wilden de beroemde Tongariro Crossing lopen en hoe eerder je begint, hoe beter. Het is nog donker buiten en flink koud voor een voorjaarsmorgen. We kleden ons warm aan in onze cabine van de Discovery Lodge, een lodge met kamers, goedkope cabines, campingplaatsen en een geweldig uitzicht. Een tip van Els en Maarten uit Nederland, die hier negen maanden hebben gewerkt.
5.15 uur. Ontbijt: yoghurt met muesli en een kop warme thee. Buiten wordt het langzaam licht en we zien dat het een prachtige dag wordt, de sneeuw op de bergtoppen steekt helder af tegen de blauwe lucht.
5.55 uur. Inspectie van onze outfit door iemand van de Discovery Lodge, vóórdat ze ons samen met zes andere wandelaars droppen bij het beginpunt van de track. De checklist: bergschoenen, een goede broek (geen jeans), een wind- en regenjack, zonnebrand met hoge factor en per persoon minimaal twee liter water. Zelf voegen we daar nog aan toe: lunch en snacks en natuurlijk: camera’s, volle batterijen en lege geheugenschijfjes. De dag van tevoren zijn we nog naar een BP-benzinestation gereden om een petje te halen tegen de sterke zon en een nieuwe zonnebril voor Linda (zonnebril nummer 4 van deze reis, vraag niet waarom).
6.30 uur. We ‘trekken een plaatje’ bij het beginpunt van de Tongariro Crossing en bereiden ons mentaal voor. Het is een hike van 20 kilometer over een vulkanisch alpinegebied (dus veel losse stenen en rotsen en op de hoger gelegen hellingen ook sneeuw), met een hoogteverschil van bijna negenhonderd meter. Het weer op de hoger gelegen hellingen is onvoorspelbaar, dus moet je op alle omstandigheden voorbereid zijn.
8.00 uur. De zon komt achter de bergen tevoorschijn en laagje voor laagje pellen we onze kleding uit, tot we in T-shirt met korte mouwen lopen. Met factor 70 voor gezicht, nek en armen moeten we voldoende beschermd zijn.
8.30 uur. Omhoog, omhoog, omhoog. Spieren protesteren en de ademhaling maakt overuren.
9.00 uur. We hebben de voet van Mount Ngauruhoe bereikt. Het uitstapje naar deze top, drie uur heen en terug extra, bovenop de zes tot zeven uur in beslag nemende Tongariro Crossing, laten we aan de pro’s over. Wij volgen de track verder. We zijn inmiddels vijfhonderd meter gestegen en moeten nog driehonderd meter omhoog.
11.00. Wow! Dit uitzicht is het meer dan waard! We staan op een top en kijken uit over sneeuwlandschappen en intens groene meren met de toepasselijke naam Emerald Lakes. Naast ons ligt de Red Crater, waar stoom uitkomt. Prachtig. (GPS Z39°08.052 O175°39.208).
11.30. Het uitzicht verandert van een rotsachtig, kaal landschap met sneeuw naar hellingen vol met mos en bloemen.
11.55 uur. Aankomst bij de Ketetahi hut, met een fabelachtig uitzicht. Vanaf hier is het zeker nog twee uur lopen naar het eindpunt, zijn we gewaarschuwd. We hebben een klein kwartiertje om te rusten en wat te eten, want om 14.30 uur worden we opgehaald aan de andere kant van de Crossing en die lift willen we liever niet missen. We eten een boterham op grote hoogte en genieten van het uitzicht.
13.30 uur. Omlaag, omlaag, omlaag. Het gaat maar door, bocht na bocht, er lijkt geen einde aan te komen. Het zijn nu andere spieren die protesteren!
14.10 uur. We hebben het gevoel dat we heel dichtbij het eindpunt zijn, maar we horen helemaal niets of niemand. Terwijl het een verzamelpunt is voor iedereen die de Crossing loopt. Om elke bocht verwachten – en hopen – we het eindpunt te vinden. Dan zien we een overdekte shelter met her en der verspreid ruim twintig Crossers. Er heerst complete stilte, sommigen slapen zelfs. Uitgeput laten we ons neerzakken. Pfew, na 8 uur lopen hebben we het gehaald!
5.15 uur. Ontbijt: yoghurt met muesli en een kop warme thee. Buiten wordt het langzaam licht en we zien dat het een prachtige dag wordt, de sneeuw op de bergtoppen steekt helder af tegen de blauwe lucht.
5.55 uur. Inspectie van onze outfit door iemand van de Discovery Lodge, vóórdat ze ons samen met zes andere wandelaars droppen bij het beginpunt van de track. De checklist: bergschoenen, een goede broek (geen jeans), een wind- en regenjack, zonnebrand met hoge factor en per persoon minimaal twee liter water. Zelf voegen we daar nog aan toe: lunch en snacks en natuurlijk: camera’s, volle batterijen en lege geheugenschijfjes. De dag van tevoren zijn we nog naar een BP-benzinestation gereden om een petje te halen tegen de sterke zon en een nieuwe zonnebril voor Linda (zonnebril nummer 4 van deze reis, vraag niet waarom).
6.30 uur. We ‘trekken een plaatje’ bij het beginpunt van de Tongariro Crossing en bereiden ons mentaal voor. Het is een hike van 20 kilometer over een vulkanisch alpinegebied (dus veel losse stenen en rotsen en op de hoger gelegen hellingen ook sneeuw), met een hoogteverschil van bijna negenhonderd meter. Het weer op de hoger gelegen hellingen is onvoorspelbaar, dus moet je op alle omstandigheden voorbereid zijn.
8.00 uur. De zon komt achter de bergen tevoorschijn en laagje voor laagje pellen we onze kleding uit, tot we in T-shirt met korte mouwen lopen. Met factor 70 voor gezicht, nek en armen moeten we voldoende beschermd zijn.
8.30 uur. Omhoog, omhoog, omhoog. Spieren protesteren en de ademhaling maakt overuren.
9.00 uur. We hebben de voet van Mount Ngauruhoe bereikt. Het uitstapje naar deze top, drie uur heen en terug extra, bovenop de zes tot zeven uur in beslag nemende Tongariro Crossing, laten we aan de pro’s over. Wij volgen de track verder. We zijn inmiddels vijfhonderd meter gestegen en moeten nog driehonderd meter omhoog.
11.00. Wow! Dit uitzicht is het meer dan waard! We staan op een top en kijken uit over sneeuwlandschappen en intens groene meren met de toepasselijke naam Emerald Lakes. Naast ons ligt de Red Crater, waar stoom uitkomt. Prachtig. (GPS Z39°08.052 O175°39.208).
11.30. Het uitzicht verandert van een rotsachtig, kaal landschap met sneeuw naar hellingen vol met mos en bloemen.
11.55 uur. Aankomst bij de Ketetahi hut, met een fabelachtig uitzicht. Vanaf hier is het zeker nog twee uur lopen naar het eindpunt, zijn we gewaarschuwd. We hebben een klein kwartiertje om te rusten en wat te eten, want om 14.30 uur worden we opgehaald aan de andere kant van de Crossing en die lift willen we liever niet missen. We eten een boterham op grote hoogte en genieten van het uitzicht.
13.30 uur. Omlaag, omlaag, omlaag. Het gaat maar door, bocht na bocht, er lijkt geen einde aan te komen. Het zijn nu andere spieren die protesteren!
14.10 uur. We hebben het gevoel dat we heel dichtbij het eindpunt zijn, maar we horen helemaal niets of niemand. Terwijl het een verzamelpunt is voor iedereen die de Crossing loopt. Om elke bocht verwachten – en hopen – we het eindpunt te vinden. Dan zien we een overdekte shelter met her en der verspreid ruim twintig Crossers. Er heerst complete stilte, sommigen slapen zelfs. Uitgeput laten we ons neerzakken. Pfew, na 8 uur lopen hebben we het gehaald!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten