“Brrriljant idee weer, Van de Pavoordt”, denk ik bij mezelf als ik naar boven klim. Ingehaald door Duitse berggeiten van negentien jaar en Nieuw-Zeelanders van alle leeftijden, voor wie hiken en trampen de nationale sport is, hijg ik mezelf omhoog langs de Sealy Tarns track. Verleid door woorden in de Lonely Planet in de trant van ‘een heftige klim, maar het geweldige uitzicht boven is het meer dan waard’, stelde ik Stephan voor de Sealy Tarns track bij Mount Cook te doen. Maar ‘track’ is hier een groot woord, behalve je voeten heb je ook alletwee je handen nodig om naar boven te klauteren. Met afgunst kijk ik omlaag, waar piepkleine mensjes in het dal over een speciaal voor in tijdnood verkerende Japanners aangelegd wandelpad lopen (one way: vijftien minuten). En vergelijk het met onze situatie: nog minstens drie uur te gaan. Zucht, ik had nu ook aan een kop thee kunnen zitten in de Old Mountaineers Club in het dal, waarom bedenk ik altijd dit soort ondernemingen? En wat het nog erger maakt: het uitzicht is in een uur tijd niet veel veranderd, we zijn alleen hoger geklommen. Het zou toch wel spectaculairder worden? Voor hard werken willen we wel beloond worden, wandelen om het wandelen alleen, mwah. Om een kort verhaal langer te maken: we komen na ruim twee uur bij het uitzichtpunt aan, ja het is het waard, we zien een Kea (een bergpapegaai die erg geïnteresseerd is in elke menselijke activiteit), horen en zien de Mueller gletsjer op tegenovergelegen berg Mount Seftan - met luid geraas storten er regelmatig stukken ijs naar beneden - en we doen er bijna twee uur over om weer in het dal te komen, waarbij we een stel tegenkomen waarvan de man zijn huilende vriendin moed inpraat - en ze zijn nog niet op de helft van de heenweg. Kijk, dát geeft dan net die opkikker die je nodig hebt voor het laatste half uurtje op de terugweg. Een stuk vrolijker loop ik het laatste stuk naar beneden. We drinken alsnog koffie en thee bij de Old Mountaineers Club in het dal, met uitzicht op de besneeuwde Mount Cook en ik moet toegeven: een klim van vier uur geeft thee met gembercake toch iets extra's.
1 opmerking:
Het was inderdaad een BRILJANT idee Linda. Want anders hadden wij nooit kunnen meegenieten van jullie "lijdensweg" Maar volgens mij was het achteraf gezien toch gaaf om gedaan te hebben.
Een reactie posten