Omdat de manager, die Bicky heet, zich een beetje schuldig voelt dat hij het geld van onze trekking niet terug kan (of wil) geven, heeft hij iets voor ons georganiseerd. Zodra Stephan zich weer beter voelt, gaan we er samen met hem en zijn vrouw Vawana een dag op uit. We maken een korte wandeling in de heuvels, drinken thee en stappen dan in een houten bootje voor een tochtje over een van de meren. ‘Very beautiful, isn’t it’, zegt hij. “Yes yes, very beautiful”, antwoord ik, maar ik ben een beetje afgeleid door de bodem van het bootje. Lag daar nou al zoveel water in toen we begonnen met varen? Na nog vijf minuten begint het water ín de boot op het ritme van het roeien te klotsen en dringt het tot me door: dit bootje is zo lek als een vergiet. Ik kijk naar het bootsvrouwtje dat achter me met haar roeispaan in de weer is en ze knikt naar een half opengesneden colafles op de bodem van de boot. Die ik dan maar oppak en gebruik om te hozen. “Are you happy? Because I am happy if you are happy”, zegt Bicky. “Yes, I am very happy, thank you”, terwijl ik weer een lading water overboord gooi. 
Geen opmerkingen:
Een reactie posten