Pokhara is trekking-walhalla en dit is ook de reden waarom we hier zijn, maar na een heftige voedselvergiftiging in Kathmandu wil ik het rustig aan doen. De manager van ons hotel, een oud-gids, weet precies wat we willen. “This is it for you, not too heavy. Really. First day, six hour walking. Second day, also six hour walking. Third day, up at 4 o’clock in de morning, climb to top. Fourth day, 8 hour walking. Luggage is carried. You only worry about camera and water. And sunscreen maybe, because you have white skin. Easy. Everybody can do.” Sceptisch kijken we elkaar aan. Ook na vier dagen zonder eten en met slappe benen? “Three hours in de mountains and your body is okay again.” Mmm, we weten niet of we dat moeten geloven. Dan gooit hij er nog een schepje bovenop. “No really, everybody can do, we call: CocaCola-trek. See this track here (wijst aan op de kaart): flat as a pancake!” Ja ho even, nou ophouden hè: als we vier dagen gaan lopen, willen we bij terugkomst toch nog wel een béétje respect krijgen… Manager wil ons direct de dag erna al weg laten gaan, maar wij besluiten één dag in Pokhara te blijven om nog wat dingen op internet te regelen voor het vervolg van onze reis. De ochtend van onze driedaagse trekking begrijpen we waarom hij ons zo snel uit Pokhara weg wilde hebben: de westerlingen vallen hier bij bosjes. Na zes maanden reizen zonder ziek te zijn geworden, hebben we ondanks onze voorzichtigheid beide binnen vier dagen in Nepal voedselvergiftiging, Stephan op de ochtend van onze trekking, die dus niet door kan gaan. De komende dagen genieten we weer van het Annapurna-gebied vanachter het raam van onze hotelkamer (en zien de toiletpot meer van binnen dan ons lief is).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten