Fijn met de trein

In Sunauli vinden we zonder moeite een auto met chauffeur. Na de reis van gisteren en vanochtend willen we niet onze twee weken eerder geboekte trein van Gorakpur naar Varanassi missen. De chauffeur belooft ons er in twee uur te hebben en lijkt zich koste wat kost aan deze belofte te willen houden, hoewel we hem verzekeren dat we nog best wat speling hebben. Hij kent de weg – nee echt, hij kent letterlijk de weg: elk gat in het wegdek wordt ruim van tevoren met autistische precisie ontweken, tegenliggers of niet – en scheurt als een bezetene. Twee uur te vroeg zijn we er en nemen dankbaar afscheid van hem (dat we niet verder met hem hoeven). De treinen in India zijn vrij goed en scoren beduidend hoger op verkeersveiligheid dan elk ander vervoersmiddel in dit land. Stephan deelt een coupé met een Indiaas meisje, ik heb een bed aan het gangpad, dat afgesloten kan worden met een gordijn. Ik kan me heerlijk even opsluiten in mijn eigen cocon, uit het raampje staren en het Indiase leven buiten voorbij laten glijden zonder de stank en zonder het gestaar en gehassle. In de verte hoor ik dat het meisje Stephan woordjes in het Hindi probeert te leren. ‘Arme Stephan’ denk ik eerst, denkend aan onze lange reis en onze korte nacht. Ik ben blij dat ik even niet hoef te praten en in slaap kan dommelen. ‘Arm meisje’ denk ik even later. Want zoals ik geen getallenmens ben, is Stephan geen taalmens en als ik haar voor de derde keer hoor vragen: weet je nog wat ‘water’ is en hij ontkennend moet antwoorden, hoor ik haar zuchten.