De volgende ochtend willen we een taxi boeken om ons naar de grens met India te brengen. Maar: ‘no taxi’. Er is vanwege de rellen een curfew ingesteld. We zijn vier kilometer van de grens, het zal toch niet mislopen op dat laatste kleine stukje? De hotelklerk klaart op: lopen mag wel, is maar twintig minuten. We vermenigvuldigen het met de normale India/Nepal-factor: minimaal x2 of x4, maar we lijken geen andere keuze te hebben. Eenmaal buiten blijkt dat de weg is afgezet, een militair gebaart dat we via een bypass moeten. Als we dat proberen, draait een man voor ons zich om en drukt ons op het hart om om te keren. Bovendien is de grens dicht, zegt hij. Even leggen we ons erbij neer dat we in het hotel moeten afwachten. Maar stel dat de rellen alleen maar erger worden en dat er vandaag nog een kans is om het land uit te komen en morgen niet meer? We ontmoeten een Duitser die per se weg wil en we besluiten te kijken of we een riksja kunnen krijgen en als dat zo is, het risico te nemen. We vertrouwen erop dat lokale riksja-rijders de situatie beter kunnen inschatten dan wij. In een konvooi van drie riksja’s gaan we door dorpen en langs rijstvelden. Dan krijgen we de vraag of we naar de Indiase zijde of de Nepalese zijde van de grens willen. Naar de Nepalese zijde natuurlijk, we zijn tenslotte in Nepal. Toch? Nee we zijn nu in India, komt het antwoord. Wat bedoel je, we zijn illegaal de grens overgestoken? Ja, komt het gegrinnikte antwoord. Oke, deze dag wordt steeds interessanter… We besluiten dat we toch echt naar de Nepalese kant moeten. Zonder exit-stempel kunnen we problemen krijgen. De rijders klimmen weer op hun fietsen en peddelen ons naar grens. In de verte zien we het plaatsje Sunauli aan de andere kant van de grens, waar het hectische leven in India zijn gewone gang gaat. Maar aan de Nepalese kant heerst doodse stilte. Het laatste stuk moeten we lopen. Met onze bagage komen we aan bij de controlepost. De grens is gesloten voor al het in- en uitgaande verkeer en personen, met één uitzondering: uitgaande personen die lopend de grens oversteken. Ha, dat zijn wij! Na het invullen van een aantal formulieren en het getuur van de beambte naar onze paspoorten en papieren (terwijl wij onze adem inhouden), klinkt ineens het vertrouwde gemep van stempels op papieren en in paspoorten. Dat is één… en twee. Met beide paspoorten veilig in onze hand lopen we het stuk niemandsland naar de Indiase grens, waar we dankzij onze multiple-entry visa uit Melbourne zonder al te veel plichtplegingen worden toegelaten.
2 opmerkingen:
Wat een avontuur om uit Nepal te komen, dat zullen niet veel wereldreizigers ook meegemaakt hebben (moet je maar denken).
Jullie hadden vast een beschermengeltje op je schouder.
Mooi verhaal. Ik zag het helemaal voor me. Heb je Steven Spielberg al gebeld? Het zou een mooi script zijn voor een film.
Een reactie posten