Parahawking: vliegen met roofvogels

“Moet dat nou, drie vluchten?’, vraag Stephan. Ja, soms lees je iets en dan móet dat. Parahawking bijvoorbeeld: paragliden met getrainde roofvogels die de beste thermiek opzoeken. Hoe fantastisch klinkt dat? En dan aan de voet van de Himalaya! We kruipen met piloten Scott en Brad en de Egyptian vulture Kevin in een onmogelijk kleine taxi die ons naar startpunt Sarangkot brengt. Omdat we allebei geen piloten zijn, maken we tandemvluchten. Stephan gaat vooruit met Brad. Na een niet-vlekkeloze start, lukt de tweede poging en zeilen ze naar beneden, waar ze thermiek oppikken en naar boven cirkelen. Mijn pilot, Scott, laat ondertussen vulture Kevin gaan, die direct achter Brad en Stephan aanvliegt. Dan is het onze beurt. “Rennen, rennen, rennen”, dreunt er in mijn hoofd, een tip van een pilot tijdens een vlucht in Frankrijk: altijd blijven rennen, zelfs als je loskomt, want de kans is groot dat je opnieuw de grond aantipt. Dan zijn we ook los en zweven over het dal. We zien Pokhara en de met sneeuwbedekte toppen van de Himalaya door de mist in de verte. In oktober en november is de lucht meestal helder en moet het uitzicht helemáál fenomenaal zijn. We volgen Kevin die zonder moeite goede thermiek oppikt. Ook wij cirkelen naar boven. Dan zegt Scott: “get ready”, het sein dat hij Kevin gaat roepen. Ik steek mijn met een falkeniershandschoen bedekte linkerarm uit en na een paar minuten komt Kevin aangezeild en landt op mijn uitgestrekte arm. Hij pikt zijn beloning (een stukje vlees) tussen duim en wijsvinger vandaan en blijft dan nog even zitten. Hij kijkt om zich heen en naar ons alsof hij het wel lekker vindt, zo’n moeiteloze lift. Dan maakt hij zich weer los van de handschoen en zeilt weg, het beeld van zijn uitgestrekte vleugels met daaronder het landschap van de Himalayas is onvergetelijk. Na een lunch at homebase (Maya Devi) gaan we opnieuw op stap met Bob, ook een Egyptian vulture. Dit keer gaan Scott en ik eerst en Brad en Stephan komen daarna. Bob heeft echter de kolder in zijn kop en Brad (net zo gek van vliegen), besluit hem te volgen. Ik ben ze kwijt, maar Scott knikt naar boven: daar zijn ze. Eerst zie ik niets, dan een héél klein stipje, hun zeil tegen de blauwe lucht. Dan kijk ik naar beneden: wij zitten zelf ook niet bepaald op geringe hoogte… Stephan vertelt later dat de hoogtemeter klonk als een overspannen sirene en dat ze bijna op 5000 meter zaten. Bij de landing zegt Brad onschuldig: ik dacht dat het beter was om Bob te volgen. Later lees ik op internet dat Brad een liefde heeft voor grote hoogtes: hij heeft het wereldrecord voor de hoogste paraglide-vlucht op zijn naam (gevlogen in Pakistan). ’s Middags verandert het weer, waardoor de derde vlucht helaas niet doorgaat, maar dat geeft niet: ondanks onze niet doorgegane trekking is ons bezoek aan Nepal hiermee helemaal goedgemaakt.
www.parahawking.com (ben je in Pokhara, kijk dan uit naar het kantoor van Himalayan Frontiers Paragliding).

FILMPJE ZIEN? Linda vliegt: http://www.youtube.com/watch?v=ocEF6795aPI